4T-Adventure Games
4TPOXOI - ADVENTURE GAMESΟρειβατώντας στους γίγαντες των Μετεώρων
Κυνηγώντας τη γνώση και την περιπέτεια στα αλπικά λιβάδια των Βαρδουσίων,
στους μαιάνδρους του Αχελώου, στα κρυστάλλινα νερά του Βοϊδομάτη, στους
γεωγίγαντες των Μετεώρων, στην απόλυτη ελευθερία της τρίτης διάστασης.
Κατακτώντας τη ζωή...
Κείμενο: Αλέξανδρος Τσαντούλας
Διαφάνειες: Κώστας Μιχαλόπουλος
H NYXTA σβήνει. Πάνω στα Βαρδούσια, ο Μέγας Κάμπος, κοσμοδρόμιο ονείρων,
μεταλλάσσεται στη δροσιά του πρόσκαιρου αποχαιρετισμού του Αρκτούρου. Πιο
πέρα ο Αχελώος, γαληνεμένος από τον ημίθεο Ηρακλή, κυλάει το νερόμυλο του
χρόνου με σκέψη βαριά για το πρόχειρο του νου, του σύγχρονου θεού της
σκοπιμότητας. Και κάτω βαθιά στο Βίκο, η μακρινή σιωπή των άστρων που
μεσουρανούν γίνεται ελπιδοφόρος υπόηχος.
Και μεις; Βιαστικοί στο πρώτο χάραμα, να κάνουμε πράξη την αισιοδοξία μας,
να χαρούμε, να γευτούμε, να μαγευτούμε από νέες εμπειρίες, όμορφες,
ανθρώπινες, ξεχασμένες...
Τα παιδιά, τα Βαν, οι συνοδοί, οι κόκκινοι σάκοι, ο διάχυτος ενθουσιασμός,
η προσμονή της περιπέτειας, όλα οδηγούν στην εκκίνηση το Adventure Game
?93.
Απρόσκοπτη διάσχιση της πρωτεύουσας και το αίσθημα συμμετοχής σε μια ομάδα
διαφυγής από την καθημερινότητα, κάνει το μήκος της εθνικής οδού σίγουρα
μικρότερο. Πρώτη στάση στις πηγές του Έρκυνα και στο μαντείο του Τροφωνίου,
στις παρυφές της Λιβαδειάς. ΄Αφθονα νερά, παρών ο χθόνιος πλούτος και
απόντες οι χρησμοί για μελλοντική αρμονική σχέση πολιτισμού και φυσικού
περιβάλλοντος. Πορεία για Αράχωβα και οροπέδιο Παρνασσού. Ανηφορικός
χωματόδρομος μας οδηγεί στο Κωρύκειο ΄Αντρο, το πιο αξιοθέατο σπήλαιο κατά
τον Παυσανία. Σύμφωνα με τη μυθολογία, λίγο πιο κάτω, σταμάτησαν τα νερά
από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, πάνω από την πόλη του Φοίβου Απόλλωνα,
τους Δελφούς. Γεμάτοι ανυπομονησία οι μικροί μας φίλοι φορούν τις φόρμες,
τα κράνη και τους φακούς κεφαλής και εισχωρούν στον κόσμο των Νυμφών και
των σταλακτιτών με τη μορφή κωρύκων, δηλαδή δερμάτινων ασκών. Τα περίφημα
γεωγλυπτά γίνονται αντικείμενα έρευνας και θαυμασμού, εδώ στο «Σαρανταύλι»,
το ανάκτορο του Πάνα με τις σαράντα αυλές. Οι φωτεινές δέσμες των φακών
χαϊδεύουν τα φυσικά «εικαστικά» ευρήματα και ο σπηλαιολόγος-συνοδός Πέτρος
Ρωμανάς δεν προλαβαίνει να απαντά στις ερωτήσεις των παιδιών, να εξηγεί τα
ασβεστολιθικά «ημερολόγια», να μιλάει για τους σπηλαιόβιους οργανισμούς, το
μικροκλίμα και τη χρηστικότητα των σπηλαίων από την απαρχή του ανθρώπινου
είδους μέχρι τα πρόσφατα ιστορικά χρόνια. H χρονική ποδηγέτηση αναπόφευκτη
και η κατάδυση στο εκτυφλωτικό φως κατά την έξοδο πρωτόγνωρη και
συναρπαστική.
Επτάλοφος, Λίλαια, Γραβιά, Καλοσκοπή. Οπτική πανδαισία, ένας αλλοιώτικος
αέρας. Έλατα, ελληνικό ορεινό χωριό, η Γκιώνα με την Πυραμίδα της, ο Μόρνος
«μικρός» και τοπωνύμιο Αθανάσιος Διάκος. Γραφικότητα, μυρωδιά καμένου ξύλου
και η ευφορία μετριάζεται από την πινακίδα «Κάτω Μαχαλάς». Ιστορική
αναλγησία ή ισοπεδωτική αδιαφορία; O χωματόδρομος στο δάσος για μερικά από
τα παιδιά είναι ανάμνηση παραμυθιών και η εποχούμενη, «αναρρίχηση» στα
αλπικά Βαρδούσια είναι η δική μας διείσδυση στον κόσμο του Κρυστάλλη και
των βουκόλων του, στο χώρο που τα άλογα ζουν ελεύθερα, το «γκαζόν» είναι
φυσικό και οι ήχοι από τα κουδούνια των προβάτων ολοκληρώνουν το κονσέρτο
της φύσης. Αριστερά τα Σκόρδα και δεξιά οι Σούφλες, δέος και σαγήνη
συγχρόνως. Και στον αυχένα..., λάμπει το πανέμορφο καταφύγιο του Ε.Ο.Σ.
΄Αμφισσας. Ανεβαίνουμε τον ελικοειδή δρόμο, φτάνουμε κοντά. Πέτρινο,
κεραμίδια κατακόκκινα, μικρά παράθυρα, βαριά διπλή σιδερένια πόρτα. O ήλιος
χαμηλώνει πάνω από το Καρυώτικο ρέμα, αυτό γίνεται ασημί και πίσω οι πιο
ρόδινοι γκρεμοί που έχουμε δει ποτέ. Αλλα παιδιά κυνηγούν το freesbee, για
πρώτη τους φορά σε υψόμετρο 1.900 μέτρων και άλλα χάνονται κάτω στην πηγή
και ο εντοπισμός του ακούσιος, από την επαφή με το κρυστάλλινο νερό.
H φωτιά ανάβει, η θράκα έτοιμη και κει στο σούρουπο κάποιοι έχουν την
ευκαιρία να σφραγίσουν στο φως των πρώτων άστρων την σωματική και ψυχική
τους πληρότητα. H νύχτα ανεβαίνει και το θερμόμετρο κατεβαίνει στους 7°C.
Με την πειθώ αποχαιρετούμε το αστροστόλιστο πέπλο που καλύπτει τα πάντα, το
Πιτιμάλικο, τα Μετερίζια, την Αλογοράχη, όλο μας το είναι...
Χαράματα και η χρυσαυγή τρυπώνει από το ανοικτό παράθυρο. Εκρηκτικά ζωογόνο
το νερό στην πηγή και πλούσιο υποχρεωτικά το πρόγευμα. Με τα μικρά σακίδια
και τα απαραίτητα εφόδια η πολυπληθής ομάδα ξεκινάει για την κορυφή. Τα
βουνά απαιτούν το σεβασμό μας και τα παιδιά άριστοι αποδέκτες της αναγκαίας
καθοδήγησης, παίρνουν το δρόμο για τις Πόρτες. Διαδρομή δύσκολη, η σάρα
θέλει προσοχή, η σχετική κούραση αναπόφευκτη, μα τα φωτεινά πρόσωπα όλων
κάνουν λιγότερο σκιερή την ανήλια ακόμα μεγάλη πλαγιά. Τα τελευταία μέτρα
με κάποιο αναρριχητικό ενδιαφέρον και μια φωτεινή ριπή μας καλωσορίζει στον
Κάμπο τον πραγματικά Μεγάλο. Αυτό το παραδεισένιο φυσικό ρετιρέ έχει απ?
όλα. Καταπράσινα λιβάδια, πολύχρωμα αγριολούλουδα, αγριόγιδα και
βραχοκιρκίνεζα. Μα πάνω απ? όλα έχει τη μαγική δύναμη να μεταμορφώσει σε
ζωγράφο και ποιητή και τον πιο στείρο εσωτερικά άνθρωπο. Προέχει όμως τώρα
η κατάκτηση της κορυφής. Κατεύθυνση νότια και ιδιαίτερα προσεκτική η
ανάβαση.
Θρίαμβος, όλα τα παιδιά επάνω! Κάποια ήσαν τελείως ξένα σε εκτός δρόμου
πορείες και τώρα κυρίαρχοι αυτού του πανοραμικού σκληρού ανάγλυφου, αυτού
του άγριου τοπίου γεμάτου από διάφορες οπτικές εκπλήξεις. Το αίσθημα της
επιτυχίας συναρπάζει, η εμπειρία χαλυβδώνει και τα παιχνίδια στο Μέγα Κάμπο
δίνουν και παίρνουν. Όμως η ώρα περνάει και κάποια σύννεφα μαζεύονται.
Πρέπει να επιστρέψουμε, ασανσέρ δεν υπάρχει και η υψομετρική διαφορά των
εξακοσίων μέτρων στο σαθρό μονοπάτι δεν χρειάζεται υποτίμηση. Αργά το
απόγευμα η απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας πλανάται παντού.
Προχωρημένο το βράδι, ο Βέγας ανατέλλει πάνω από τα μαύρα θεόρατα βράχια.
Εμείς στήνουμε το μικρό τηλεσκόπιο του προγράμματος και διασταλμένες από
την έκπληξη οι κόρες των ματιών, ανακαλύπτουν τα τέσσερα μεγαλύτερα
φεγγάρια του Δία. Ιω, Γανυμήδης, Ευρώπη και Καλλιστώ στην κοσμική τους
ευθεία. Ανοικτά σμήνη, πλανητικά νεφελώματα, διπλοί αστέρες και μεις με
πλάνα όνειρα πλανώμενοι μεταξύ των απλανών... Όμως πρέπει να ησυχάσουμε.
Χαλαρωμένα στους υπνόσακους τα παιδιά ακούνε στο ημίφως τον υποφαινόμενο να
τους διαβάζει μία «ορεινογραφία» του Τάκη Ντάσιου. O τίτλος, «νύχτα με
φεγγάρι... στου Κόρακα τη μύτη»! Τρία ψιθυριστά καληνύχτα συνόδευσαν τη
δική μου ευχή και έπειτα απόλυτη σιγή! Κατάπληξη και θρίαμβος. Οι νέοι και
οι νέες της παρέας μας είχαν απόλυτα εξαγνισθεί εδώ πάνω στα Βαρδούσια
ζώντας, όχι στιγμές, αλλά ώρες χαράς και οι υποθήκες για δημιουργικό μέλλον
είναι πλέον δεδομένες.
Νωρίς την επομένη ο «σχηματισμός» ετοιμάζεται, ενώ τα βλέμματα περιοδεύουν
στις αέρινες κορφές και στα Μουσουνιτσιώτικα αλπικά λιβάδια εν είδει
αποχαιρετισμού.
Πορεία βόρεια προς Μακρακώμη. H διαδρομή από διασταύρωση προς Δάφνη για
Ανατολή, Μάρμαρα και Περιβόλι είναι καταπληκτική. Πανοραμική θέα των άγριων
κορφών που μας φιλοξένησαν, με το Πάνω Ψηλό να τρυπάει τον ουρανό. Ένας
δασικός δρόμος με «πλούσια» χάραξη και αρκετά χιλιόμετρα φυσικό αμμουδερό
οδόστρωμα! H πυκνή βλάστηση της φτέρης κρύβει πολλές υγρές εκπλήξεις σε
όσους θα ήθελαν να αισθανθούν από κοντά τον αέρα ελευθερίας που αποπνέουν
οι «ανένταχτες» αγελάδες με τις ποικίλες αποχρώσεις του καφέ και του μπεζ.
Ανέβασμα στον ελατοσκέπαστο Τυμφρηστό και τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα
χιλιόμετρα μας οδηγούν στις Φραγκίστες. H θέα της τεχνητής λίμνης των
Κρεμαστών μειώνει δραστικά την επάρκειά μας σε φωτογραφικό υλικό και η
Βούλπη με τη Βαλαώρα και τα Τοπόλιανα μας φέρνουν επιτέλους στην πολυπόθητη
επαφή με τον Αχελώο. Αυτό το μέρος είναι μοναδικό. Νερά διάφανα με πλούσια
ροή και δίπλα η γέφυρα με τα ανοίγματα στο μεγάλο τόξο της, αρχιτεκτονικό
διαμάντι, που θυμίζει έντονα τέμπλο εκκλησίας. Εμπρός μας ο μαίανδρος του
ποταμού διαγράφει το φαράγγι με τα κάθετα τοιχώματα και τις πολλές
φωτοσκιάσεις. Και πάνω στο πλάτωμα το αρχαίο κάστρο, με τους μεγάλιθους σε
στατική αρμονία, διαφεντεύει το πέρασμα αυτό του ποταμού και δίνει μια
ξεχωριστή βαρύτητα στην κατασκήνωσή μας. H βραδιά μας, θυμίζει έντονα
εικόνες από τη μακρινή δύση και η νύχτα τελειώνει γρήγορα.
H πρωινή κινητοποίηση αποσκοπεί τώρα στην απομυθοποίησή του υγρού
στοιχείου. Τα καγιάκ και η φουσκωτή ινδιάνικη πιρόγα, με το ωφέλιμο φορτίο
των 450 Kg ρίχνονται στο νερό. Τα κουπιά των μονοθέσιων «βελών» έχουν
κάθετα ασύμβατες επιφάνειες και αυτά τα ίδια τα σκάφη, μια εξαιρετικά
«λεπτή» ισορροπία. Το «Μetzeler» εξάλλου δεν έχει σκαρμούς. Όλα αυτά
απαιτούν μια ταχύρρυθμη εξοικείωση και στο μέτρο του δυνατού την εκμάθηση
μιας περίεργης τεχνικής. Τα κράνη και τα σωσίβια υπογραμμίζουν την
αναγκαιότητα των κανόνων ασφαλείας και τώρα πλέον βοηθούσης και της
ηλιοφάνειας η όχθη δείχνει έρημη. Τη διστακτικότητα διαδέχεται ο
ενθουσιασμός και το ανορθόδοξο φαντάζει τώρα λιγότερο ξένο. H πρόοδος μέσα
από την απόλαυση των πλωτών διαδρομών στο στενό φαράγγι μας προτρέπει να
ενεργοποιήσουμε το στίβο, με τα υλικά που είχαμε σε εφεδρεία. Ένταση και
ενθουσιασμός. Κριτές, χρονόμετρα, εναέριες πόρτες, σημαίες, γραμμές
εκκίνησης και τερματισμού. H διστακτική πρώτη είσοδος στα καγιάκ είναι
μακρινό παρελθόν. Τώρα το παρόν είναι οι γρήγορες κουπιές, το κόντρα
ανέβασμα, το επιδέξιο σλάλομ, η αγωνία για την επίδοση. Δέκα ώρες στο
ποτάμι τι άλλο μπορούν να δηλώσουν; Παρά μόνο γνώση και χαρά, μάθηση και
παιχνίδι, σε ένα σκηνικό ανύπαρκτο ακόμη και στα όνειρα πολλών μικρών μας
φίλων. Και σαν επίλογος, οι καταβάσεις από την δωδεκάμετρη πέτρινη γέφυρα
με τη βοήθεια του απαραίτητου ορειβατικού εξοπλισμού και βέβαια, την
εναέρια περισυλλογή από το φουσκωτό!
Έχουμε την μεγάλη ικανοποίηση ότι η επαφή μας εκεί κοντά στα Λεπιανά ήταν
αμφιμονοσήμαντη. Πήραμε και δώσαμε. H απόδειξη φάνταζε στα έκπληκτα μάτια
των ταξιδιωτών και των ντόπιων.
H νύχτα βάρυνε, τα νερά του ποταμού, όπως σημειώνει ο Ηράκλειτος, ποτέ δεν
είναι τα ίδια και οι «γεύσεις ζωής» διαδέχονται η μία την άλλη. Καθισμένοι
γύρω στη μεγάλη πυρά, μιλάμε, γελάμε, αναλογιζόμαστε και η διάχυτη ευφορία
ακολουθεί στο ρυθμό τις εκλάμψεις της φωτιάς, ενώ το τριζοβόλημα του ξύλου
εναρμονίζεται με την υγρή βοή του Ασπροπόταμου. Και όταν και οι τελευταίες
σπίθες έστειλαν το στερνό αντίο ο Ηριδανός με τον Αχελώο ήλθαν πιο κοντά,
το τριζόνι σηματοδοτούσε τις επιθυμίες και η αστρική μέθεξη
ολοκληρώνονταν...
Ανέβασμα για Μεσόπυργο. O ήλιος λάμπει. O ποταμός κάτω, στο δικό του
μονόδρομο. Το τοπίο είναι απερίγραπτο. Ανεμορράχη και τα Τζουμέρκα
ξεπροβάλλουν. Ελαφοπήδημα, Μικροσπηλιά, Καταρράκτης. Χωριό πεντακάθαρο,
ευλογημένο. Κατάφυτο από έλατα και πρίνους, καρυδιές και πλατάνια. Θεόρατο
τείχος τα Αθαμανικά Όρη βραδαίνουν σημαντικά την ανατολή σε τούτον το τόπο
ενώ πάνω ψηλά το φημισμένο οροπέδιο εμπνέει τη λαϊκή μούσα. «Ψηλά στη
Κωστελλάτα βόσκουν τα πρόβατα...» H σεβάσμια όμως μορφή του πάπα-Βλάση μας
περιμένει και η επίσκεψη στην Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης ολοκληρώνει
την ημέρα. Μέσα στο ναό η γλυκύτητα των λόγων του αιδεσιμότατου
Παπαδημητρίου ζωντανεύει τις αγιογραφίες, ενώ η φλόγα της ελληνορθόδοξης
πίστης του καταυγάζει το ξυλόγλυπτο τέμπλο. H εξιστόρηση θρύλων και
γεγονότων καθηλώνει τα παιδιά και ο επιβαλλόμενος εκκλησιασμός πολύ απέχει
από μια τέτοια πηγαία διδαχή. Μετά την όμορφη βραδιά εδώ στον φιλόξενο
Καταρράκτη συνεχίσαμε για την Πράμαντα. Σύγχρονο κεφαλοχώρι που αντιπαλεύει
σθεναρά το τέρας της αστυφιλίας, ξακουστό για την παρουσία των κατοίκων του
στην πρόσφατη ιστορία του τόπου και πλήθος οι λαογραφικοί θησαυροί που
μπορεί εύκολα να ανακαλύψει ο κάθε ενδιαφερόμενος. Εδώ στον τόπο των
Ομηρικών Αθαμάνων, οι αρειμάνιες φιγούρες των τσελιγκάδων και τα
κυπροκούδουνα των προβάτων είναι η διαφορετική χροιά στο τοπίο όταν το
λάλημα του κούκου θυμίζει τον ερχομό της άνοιξης και ο γκιώνης ψάχνει τα
χαμένα άλογά του. Όμως είμαστε τυχεροί. Στην έξοδο του χωριού οι περίφημοι
γηγενείς κτιστάδες, δίνουν ζωή στην πέτρα και σε μας ένα πολύτιμο μάθημα
διανθισμένο από την καλοσύνη τους και το πηγαίο ταλέντο που τους διακρίνει.
Στο αριστερό του δρόμου, για τους Μελισσουργούς, αρκετές από τις πελεκητές
πέτρες δέθηκαν με λάσπη από την ομάδα μας, στο αναγειρόμενο τουριστικό
περίπτερο! Μικρό διάλειμμα στη τεράστια χορτάρινη κυκλική πλατεία του
τελευταίου χωριού και η θεώρηση της βόρειας πλευράς των επιβλητικών
Τζουμέρκων μας θυμίζει τη φημισμένη πηγή Αγκάθι Μελισσουργών. Επιτακτική η
επίσκεψη στο εργοστάσιο εμφιάλωσης του μεταλλικού νερού «Τζουμέρκα» και
πολλές οι λυμένες απορίες στα διάφορα τμήματα.
Επιστροφή όμως στην Πράμαντα όπου ο αντιπρόεδρος της κοινότητας, καθηγητής
κ. Γιαννερίζος Δημ., περιμένει για να μας οδηγήσει στη δυσεύρετη είσοδο του
θαυμαστού σπηλαίου «Ανεμότρυπα». Οι μικροί σπηλαιολόγοι πανέτοιμοι και ο
υπόγειος ποταμός με τους δέκα παρακείμενους θαλάμους, οι τρεις μικρές
χρωματιστές λίμνες και ο δίμετρος καταρράκτης στο τέρμα είναι το τέλειο
υλικό για εξερεύνηση. H τυχαία σταγονοροή διαλύματος ανθρακικού ασβεστίου
δημιούργησε θαύματα ηλικίας χιλιάδων ετών και τώρα οι πέτρινες λαμπάδες, τα
κλιμακωτά παραπετάσματα και οι λευκότατοι σταλακτίτες βρίσκονται στις
εστίες των σπηλαιολογικών φακών. Πολύτιμη η εμπειρία από αυτό το καρστικό
σπήλαιο και τώρα η διαδρομή μας διασταυρώνεται με αυτή του Αραχθου.
Μεγάλη η ροή και πρώτης τάξεως πεδίο για εφαρμογή των όσων λέγαμε στη
Φυσική περί σχετικών κινήσεων κ.λπ. Περάσματα στην απέναντι όχθη, ρότορες,
πραγματικά αφρισμένα νερά και το πανηγύρι δε λέει να τελειώσει.
Ανηφορικός δρόμος για την πόλη των Ιωαννίνων και επόμενο ήταν η βάση μας να
στηθεί στο γραφικότερο σημείο της πόλης, στο ναυτικό όμιλο. Σε λίγες μέρες
το παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων στην κωπηλασία θα ξεκινούσε με τις πρώτες
διαδρομές. Οι παραστάσεις από την υπερχειλίζουσα αθλητική δραστηριότητα
όλων των ομάδων, ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε κατά την
παραμονή μας σε μια μεγάλη πόλη. Νεαρά άτομα με σφρίγος και οράματα
«δούλευαν» σε πολύωρο καθημερινό πρόγραμμα, ενώ απολάμβαναν κάθε στιγμή της
προσπάθειάς τους. Και η μορφή της ελληνικής κωπηλασίας, η κοπέλα με τις
εντυπωσιακές εμφανίσεις σε δύο συνεχόμενες Ολυμπιάδες, η συμπαθέστατη Τώνια
Σβάιερ ήταν εκεί για να μιλήσει με τα παιδιά, να την γνωρίσουμε από κοντά
και τελικά να μας συγχαρεί ειλικρινά για την εφαρμογή ενός τέτοιου
πολυποίκιλου προγράμματος στη χώρα μας. H νυχτερινή «έξοδος» στα Γιάννενα
και αργότερα οι περιπλανήσεις του νου στη φωτισμένη λίμνη, δημιούργησαν
περίεργο σκεπτικισμό για την αναγκαιότητα του ύπνου.
Νωρίς την επομένη για τον «τόπο πέρα από τα βουνά», το Ζαγόρι. Ηπειρώτικα
γεφύρια, το Καλογερικό και του Κόκορη, χωριά-σφραγίδες της ιδιόμορφης
παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, οι Κήποι, η Βίτσα, το Μονοδένδρι. O κύριος
στόχος της σημερινής μέρας είναι η καταμέτρηση της μοναδικότητας του
γεωλογικού μνημείου, με το όνομα χαράδρα του Βίκου. Κατηφορίζουμε το,
λιθόστρωτο αρχικά, μονοπάτι και δεν αργούμε να βρεθούμε στην κατάσπαρτη με
θεόρατα βράχια διαβρωμένα από τη δύναμη του νερού, άνυδρη κοίτη. Οι κάθετες
ορθοπλαγιές και οι κατάφυτες όχθες συνθέτουν ένα τοπίο άγριας ομορφιάς,
σωστή πρόκληση για την οπτική εξερεύνηση του, από άπειρες γωνίες.
Κάποτε το φαράγγι ήταν σημαντικός βιότοπος της καφετιάς αρκούδας, σήμερα
όμως αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία και ευτυχώς που υπάρχει στις ταινιοθήκες
το αριστούργημα του Ανό για να μας θυμίζει τη χαμένη μας τιμή... H ενδημική
χλωρίδα είναι εξαιρετικά πλούσια σε αγριολούλουδα, η δε ποικιλία των
θεραπευτικών βοτάνων έχει επιβάλλει ξεχωριστή ειδικότητα, τους
Βικογιατρούς.
H πορεία είναι μεγάλη και προφανής η αντιπαλότητα χρονομέτρου και
φωτογραφικών μηχανών. Στη μέση της διαδρομής ένα άλλο φαράγγι, αυτό του
Κλήματος, συγκλίνει και η ύπαρξη μικρής «πισίνας» σε συνδυασμό με την
πρωτοφανή ζέστη επιβάλλει το τάιμ-άουτ.
Συνεχίζουμε με γοργό ρυθμό. Κοιτάμε πάνω, κάτω, παντού. Συμπληρώνουμε
τέσσερις ώρες πορείας, σε όχι ιδανικές συνθήκες, η βλάστηση διαφοροποιείται
και το υγρό διαμάντι ο Βοϊδομάτης εμφανίζεται εμπρός μας από το πουθενά. Το
νερό, κατά τους Γερμανούς καγιάκερς, είναι το καθαρότερο στον ευρωπαϊκό
χώρο με θερμοκρασία το καλοκαίρι 8°C. Όλα αυτά έχουν την εξήγησή τους. O
τεράστιος ορεινός όγκος της Γκαμήλας έχει την κατασκευή «σπόγγου» με πλήθος
από ρωγμές και βάραθρα. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το κατακόρυφο βάραθρο της
Προβατίνας βάθους 408 μέτρων είναι το δεύτερο στον κόσμο και ο
συνοδός-σπηλαιολόγος μας συμμετείχε στην πρώτη ελληνική κατάβαση. Τα χιόνια
λοιπόν που συσσωρεύονται τη χειμερινή περίοδο, τροφοδοτούν ένα εσωτερικό
δίκτυο με σημείο εξόδου εκείνο όπου αναβλύζει ο Βοϊδομάτης. Σίγουρα σαν
χαμένη μεγάλη ευκαιρία χαρακτηρίζεται η ατολμία για «ΤΟ παγωμένο μπάνιο»
και φυσικά η τύχη πάντα βοηθάει τα μέλη της ομάδας μας... Οι βουτιές, οι
αλλεπάλληλες τραβέρσες και τα μακροβούτια δίνουν και παίρνουν. Κανείς δεν
θέλει να βγει από το νερό ούτε φυσικά και ο φωτογράφος-συνοδός μας Κώστας
Μιχαλόπουλος, γνωστός τριαθλητής και βαθύς γνώστης της ελληνικής
προϊστορίας, που κλείνει δέκα λεπτά συνεχούς παραμονής μέσα στον παγωμένο
παράδεισο.
Τη δίωρη έκρηξη χαράς μετριάζει η εικόνα βανδαλισμού της μικρής εκκλησίας,
στην αρχή της ανάβασης για το χωριό Βίκος, από Αλβανούς λαθρομετανάστες (με
απόλυτα τεκμηριωμένα στοιχεία για τους δύσπιστους). Περνάμε το παραμελημένο
από την πολιτεία γραφικό χωριό που στέκει περήφανος βιγλάτορας στην δυτική
άκρη της ομώνυμης χαράδρας και ο κατηφορικός χωματόδρομος μας φέρνει στη
φιλόξενη Αρίστη.
Είκοσι χιλιόμετρα πορείας με αρκετές εκατοντάδες μέτρα υψομετρικές διαφορές
ήσαν φαίνεται αρκετά εμφανή ώστε στο πεντακάθαρο εστιατόριο, με θέα στους
Πύργους του Πάπιγγου, να τεθεί σε άμεση εφαρμογή το επιτελικό σχέδιο
«ηπειρώτικη τυρόπιτα». Μια ακόμη βραδιά προστίθεται σε αυτές που φέρνουν
πιο κοντά τους ανθρώπους και το ομαδικό πνεύμα να χαρακτηρίζει κάθε
ενέργειά τους.
Το γλυκοχάραμα μας βρίσκει διστακτικούς στο να εγκαταλείψουμε τόσο γρήγορα
αυτή την υπέροχη γωνιά της πατρίδας μας και γρήγορα ξεκινάμε προς τα
Γιάννενα πάλι, με τη σκέψη ότι Εθνικός Δρυμός Βίκου-Αώου είναι δυστυχώς
κατ? ευφημισμό προστατευόμενη περιοχή.
H θέα της Παμβώτιδας και η υποβάθμιση της προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα,
ενώ παίρνουμε το δρόμο για το Μέτσοβο. Αρκετά χαμηλότερα ο Αραχθος με τα
πλούσια ταραγμένα νερά του συμβάλλει κι αυτός στην παραγωγή ηλεκτρικής
ενέργειας, στην ιχθυοκαλλιέργεια και γιατί όχι στον οικοτουρισμό.
Πλησιάζει μεσημέρι και η πινακίδα με τα στοιχεία του Μετσόβου μας οδηγεί σε
ένα ολοζώντανο εκθετήριο παραδοσιακού τρόπου ζωής, όπου οι γραφικές
φορεσιές, η διάλεκτος των κατοίκων και οι ψησταριές πιστοποιούν την άποψή
μας. Τόπος καταγωγής εθνικών ευεργετών, είδος που σπανίζει σήμερα και
περισπούδαστη επίσκεψη στο Ίδρυμα Τοσίτσα, όπου το έξοχο αρχοντικό
λειτουργεί σαν λαογραφικό μουσείο.
H ώρα και η γευσιγνωστική εμπειρία σε συνδυασμό με τις οσφρητικές
προκλήσεις οδηγούν την ομάδα στη γνωριμία με το μετσοβίτικο κοντοσούβλι.
Στη συνέχεια η διάβαση του πασίγνωστου αυχένα της Κατάρας και η απώλεια
υψομέτρου μας φέρνει στην Καλαμπάκα. Το παγκόσμια μοναδικό γεωλογικό
υπόβαθρο της μοναστικής πολιτείας των Μετεώρων είναι σίγουρα ένα από τα
κάδρα που είναι αδύνατον να προκαλέσει στον οποιονδήποτε αδιαφορία και
πλήξη, ακόμα και σε απειροστή επανάληψη. Όμως το καλοκαίρι είναι στο φόρτε
του και η ώρα επιβάλλει πλήρη ανατροπή στο καθεστώς της «γυάλινης» πισίνας,
εκεί στο άξιο επαίνων για την οργάνωσή του «Ιnternational Camping». H
νυκτερινή Καλαμπάκα είναι η τελευταία κοσμοπολίτικη έξοδός μας και νωρίς
την επομένη η πολυπληθέστατη παιδική αναρριχητική σχολή εφορμά στα
υποβρύχιας προέλευσης μαύρα ιδιόμορφα βράχια.
Φόρμες, αναρριχητικές ζώνες, κράνη, σχοινιά, ασφάλειες, καταβατήρες,
ιμάντες, μπλοκέρ και εμείς μαζί προωθούμαστε προς τα πάνω. Παραμερίζουμε τα
αγριόχορτα, γράφουμε το μονοπάτι, βγαίνουμε στο ξέφωτο και νάτος ο πρώτος
σκοτεινόχρωμος βράχος. Τρέχουμε, τον αγγίζουμε, είναι ζεστός, δοκιμάζουμε
την τριβή, κρατάει καλά, το βάρος στις μύτες, πάμε σε μεγαλύτερη κλίση,
φύγαμε...
Στο πρώτο πλατό επιβεβλημένη η λογική τροχοπέδη στον ενθουσιασμό και το
μάθημα αρχίζει. Σκοπός μας δεν ήταν η κατάκτηση των ιζηματογενών
κοσμογονικών γιγάντων. Επιδίωξη βασική η ανάδειξη των ικανοτήτων που έχει
κάθε άτομο και η εξωτερίκευση δυνάμεων άγνωστων σε έναν ασύλληπτο χώρο από
πλευράς μορφών, όγκου και μεγαλοπρέπειας. Βασικό στοιχείο καθοδήγησης
αποτελεί ο διδάσκων στο Τ.Ε.Φ.Α.Α. του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λεωνίδας
Καλλιτσάρης, ακούραστος συνοδός και με ιδιαίτερες περγαμηνές στο χώρο του
«extreme» αθλητισμού.
Τα παιδιά σκαρφαλώνουν, αλλάζουν πιασίματα, επιβραδύνουν με τέχνη την
κάθοδό τους, ρίχνουν κλεφτές ματιές γύρω και πάνω, «μετεωρίζονται»... Πάνω
δεξιά ένας Γυπαετός βιδώνει στο θερμικό και το ζευγάρι των Ασπροπάρηδων,
αφού έκανε τις σχετικές διελεύσεις, «πιάνει» αριστερά στο πατάρι της
κατακόρυφης πλάκας. H ικανοποίηση από την επιτυχέστατη πρώτη γνωριμία με το
«τυρί» και το θερμοσυλλέκτη βράχο είναι αμέτρητη. Φυσικά δεν πρόκειται ούτε
για απομυθοποίηση, ούτε για κατάκτηση αυτού του ακραίου και ασυνήθιστου
δείγματος γεωγονίας. H συνύπαρξη όμως του σεβασμού με την ενεργητικότητα
και του θαυμασμού με τη δράση είναι κατά τη γνώμη μας η χρυσή τομή στην
ολοκλήρωση. H επιστροφή διαγράφεται αχνά. Μπαίνουμε στη Στερεά.
Το καταπράσινο «Τennis Camping» στις Λιβανάτες μας υποδέχεται. Τελευταία
βραδιά. Τόσα συναισθήματα, τέτοιες εμπειρίες, η νοσταλγία βιάζεται πολύ...
O φίλος μας ο «Ζευς» από τα Βαρδούσια μεσουρανεί, ξεχαστήκαμε, πάμε για
ύπνο.
Τελευταία μέρα αλλά δεν τελειώσαμε όμως. Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα του
ανθρώπου ήταν να μιμηθεί τα πουλιά, να βρεθεί στον αέρα, να πετάξει.
Λαμπρές μορφές όπως ο Δαίδαλος, ο Ντα Βίντσι, ο Βερν έσπειραν την ιδέα στο
μύθο ή στην ιστορία και ηρωικοί πιονιέροι όπως ο Ντε Ροζιέ, ο Λίλιενταλ, ο
Ράιτ έδρεψαν το τριδιάστατο μεγαλείο. Τι πιο κοντά σε όλα αυτά από τον
παιδικό νου, τα νεανικά ερωτήματα και όνειρα;
Στον εκπαιδευτικό λόφο ο πρωταθλητής Ελλάδας στον αιωροπτερισμό Γιάννης
Μητρόπουλος έχει έτοιμα τα αλεξίπτωτα βουνού και η πρώτη μαζική παιδική
σχολή σε αυτό το υπέροχο σπορ είναι γεγονός. Τα παιδιά αγγίζουν αυτό που
τους απαγορεύει η γυάλινη οθόνη, ψάχνουν τις ιδιοτροπίες του ανέμου,
αναρωτιούνται για τη κρυφή δύναμη που ανυψώνει το πολύχρωμο θόλο ψηλά. Όλοι
με τη σειρά φορούν το κάθισμα-ζώνη, κρατούν τις κατευθυντήριες αρτάνες,
τρέχουν κόντρα στον άνεμο και αμφιβάλλουν λιγάκι για το Νεύτωνα και τη
βαρύτητά του. H ένταση του ανέμου είναι αρκετά μεγάλη και η δέσμια πτήση
είναι αναγκαία. Όμως το φανταστικό συναίσθημα να ορίζεις εσύ αποκλειστικά
το ίχνος σου στο έδαφος είναι απερίγραπτο.
H ώρα πέρασε. H δεκαήμερη πτήση μας στον κόσμο της πλήρους ενεργοποίησης
δεξιοτήτων και συναισθημάτων έφτασε στο τέλος της. Και για κάθε τέλος
ακολουθεί μια αρχή. Μετά το ξεπέρασμα της μελαγχολίας γι? αυτό που τώρα
είναι παρελθόν ακολουθεί η ήρεμη αποσυμπίεση όλων των γεγονότων, ακολουθεί
η ωριμότητα, η αυτοπεποίθηση, το μεγάλωμα.
Ένας ακόμη κύκλος ολοκληρώθηκε και το Adventure Game ?94 δεν είναι τόσο
μακριά...
NISSAN KING CAB 4X4
H απαιτητική διαδρομή έχει χαραχθεί πάνω στον άξονα Βαρδούσια-Ασπροπόταμος
με κάθε λεπτομέρεια. H επιλογή μεταφορικών μέσων για τους κυνηγούς της
γνώσης και της περιπέτειας είναι δεδομένη. Το μόνο που απομένει είναι ο
«μηχανοκίνητος εργάτης», που θα κουβαλήσει το βαρύ ορειβατικό και
σπηλαιολογικό υλικό, το φουσκωτό ινδιάνικο κανό, τους είκοσι δύο
παραγεμισμένους κόκκινους σάκους και αν χρειαστεί να υπάρχει σε εφεδρεία
επίλεκτο «τετρακίνητο» ιππικό σώμα για κάθε χρήζοντα βοηθείας.
Τι άλλο από το King Cab 4X4 της Nissan.
Σύγχρονος κινητήρας 127 PS με δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής, υδραυλικά
αυτορυθμιζόμενες βαλβίδες και ηλεκτρονικό ψεκασμό πολλαπλών σημείων. H
αμόλυβδη βενζίνη εναρμονισμένη στις οικολογικές μας ευαισθησίες και η
ανεξάρτητη ανάρτηση, με διπλά ψαλίδια εμπρός και ημιελλειπτικά ελατήρια
πίσω, τοποθετούσε απροβλημάτιστα τον «άνακτα» πάντα στην επιθυμητή τροχιά.
Όταν τα εξοντωτικά χιλιόμετρα συναθροίζονται και η απαίτηση από το πλήρωμα
είναι η τέλεια σωματική και ψυχοπνευματική ετοιμότητα, τότε μεγάλη βοήθεια
δίνουν ο πλούσιος εξοπλισμός, η άνεση και η πολυτέλεια που χαρακτηρίζουν
αντικειμενικά την ευρύχωρη καμπίνα. Τέλος η εντυπωσιακή εξωτερική του
εμφάνιση είναι αποτέλεσμα του συνδυασμού της άψογης λιτής αισθητικής
σχεδίασης και της απόστασης του εξαιρετικά ενισχυμένου σασί από το έδαφος.
Στην αναμενόμενη επιτυχία του Adventure Game ?93 σίγουρα συνέβαλε και ο
λευκός θηριώδης συνοδοιπόρος μας._Α.Τ.
«...άφθονα νερά, παρών ο χθόνιος πλούτος και απόντες οι χρησμοί για
μελλοντική αρμονική σχέση πολιτισμού και φυσικού περιβάλλοντος...»
«...μια φωτεινή ριπή μας καλωσορίζει στον Κάμπο τον πραγματικά Μεγάλο. Αυτό
το παραδεισένιο φυσικό ρετιρέ έχει απ? όλα. Καταπράσινα λιβάδια, πολύχρωμα
αγριολούλουδα, αγριόγιδα και βραχοκιρκίνεζα. Μα πάνω απ? όλα έχει τη μαγική
δύναμη να μεταμορφώσει σε ζωγράφο και ποιητή και τον πιο στείρο εσωτερικά
άνθρωπο...»
«...Η νύχτα βάρυνε, τα νερά του ποταμού, όπως σημειώνει ο Ηράκλειτος, ποτέ
δεν είναι τα ίδια και οι _γεύσεις ζωής_ διαδέχονται η μία την άλλη...»
«...οι μικροί σπηλαιολόγοι πανέτοιμοι και ο υπόγειος ποταμός με τους δέκα
παρακείμενους θαλάμους, οι τρεις μικρές χρωματιστές λίμνες και ο δίμετρος
καταρράκτης στο τέρμα είναι το τέλειο υλικό για εξερεύνηση...»
«...κάποτε το φαράγγι ήταν σημαντικός βιότοπος της καφετιάς αρκούδας,
σήμερα όμως αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία...»
«...το παγκόσμια μοναδικό γεωλογικό υπόβαθρο της μοναστικής πολιτείας των
Μετεώρων είναι σίγουρα ένα από τα κάδρα που είναι αδύνατον να προκαλέσει
στον οποιονδήποτε αδιαφορία και πλήξη...»
«...ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα του ανθρώπου ήταν να μιμηθεί τα πουλιά, να
βρεθεί στον αέρα, να πετάξει...»
«...ψάχνουν τις ιδιοτροπίες του ανέμου, αναρωτιούνται για τη κρυφή δύναμη
που ανυψώνει το πολύχρωμο θόλο ψηλά. Όλοι με τη σειρά φορούν το
κάθισμα-ζώνη, κρατούν τις κατευθυντήριες αρτάνες, τρέχουν κόντρα στον άνεμο
και αμφιβάλλουν λιγάκι για το Νεύτωνα και τη βαρύτητά του...»